پژوهش حاضر یک نگرش عمیقی را در ارتباط با مدیریت توسعه مشارکتی محصول جدید(NPD) را ارائه می‌کند و درصدد ایجاد فهمی برتر و مطلوب از روش‌هایی است که شرکت‌ها در آسیای غربی این روابط را برای دستیابی به دانش خارجی به‌منظور دستیابی به توافق و رضایت همگانی گسترش می‌دهند. با نگاهی به ادبیات نظری موجود، ما اثرات حاکمیت رابطه‌ای و قراردادی/رسمی را روی نتایج تعاون و مشارکت را در پژوهش حاضر فاش می‌کنیم. تحلیل‌های داده‌های به‌دست‌آمده از ۱۱۹ نهاد مشارکتی توسعه محصول جدید در آسیای جنوبی حاکی از آن است که پتانسیل کسب‌وکارهای گذشته بین شرکایی جای گرفته بود که حاکمیت رابطه‌ای را ارتقا داده و به‌طور غیرمستقیم در ارتباط با کسب دانش و رضایت مشارکتی و همگانی بود. حاکمیت قراردادی روی نتایج تعاون و مساعدت تأثیرگذار می‌باشد، اما تأثیر آن نسبت به حاکمیت رابطه‌ای ضعیف‌تر می‌باشد. پیامد مثبت رضایتمندی مشارکتی وقتی تنزل پیدا می‌کند که هردو مکانیسم‌های حاکمیتی به‌طور هم‌زمان اجرا گردند. نتایج همچنین حاکی از این است که مدیرانی که در توسعه‌های مشارکتی محصول جدید به طریقی در آسیای غربی به‌گونه‌ای دخیل هستند، باید بیشتر روی حاکمیت رابطه‌ای درعین‌حال حفظ سطح میانی ساختاری در ارتباط با افزایش نتایج مشارکتی، سرمایه‌گذاری کنند.