برنامه تمرین تناوبی با شدت بالا ( HIIT ( با توجه به اثرات بالقوه آن بر میزان تمرین و مدت زمان لازم، به شکل فزاینده ای به روش محبوب از ورزش تبدیل شده است.. این تحقیق تأثیرات دو پروتکل HIIT را به ازای آموزش حالت پایدار بر روی ظرفیت هوازی و بی هوازی در ادامه ۸ هفته آموزش مقایسه نموده است . ۵۵ نفر از افراد در سن دانشگاه به طور تصادفی برای سه گروه آموزشی تعیین شدند ( هر هفته ۳ گروه ) . گروه حالت پایدار ( ۱۹ n= ) ورزش نموده ( چرخه کارسنج ) ۲۰ دقیقه در ۹۰ % آستانه تهویه VT . گروه تاباتا ( ۲۱n= ) هشت فاصله زمانی به مدت s20 را در s10 باقیمانده / VO2 ماکزیمم ۱۷۰ % کامل نمودند . گروه مایر ( ۱۵n= ) 13 سری به مدت s30 ( 20 دقیقه ) ، بازیابی s60 / VO2 P ماکزیمم ۱۰۰ % @ ، میانگین VT 90 % = PO را کامل نمودند . هر فرد ۲۴ جلسه آموزشی را طی ۸ هفته طی کرد . نتایج : افزایش قابل توجهی ( ۰۵/ < p ) درVO2 ماکزیمم ( ۱۹ + ، ۱۸ + و ۱۸ % + ) و PPO ( 17 + ، ۲۴ + و ۱۴ % ) برای هر گروه آموزشی و همچنین افزایش قابل توجهی در پیک ( اوج ) ( ۸ + ، ۹ + و ۵ % ) و میانگین ( ۴ + ، ۷ + و ۶ % ) نیرو طی آزمایش وینگیت ( Wingate ) وجود داشت ، اما هیچگونه تفاوت مهمی بین گروهها وجود نداشت . اندازه گیریهای لذت برنامه آموزشی نشان داد که پروتکل تاباتا به میزان قابل توجهی نسبت به پروتکل های حالت پایدار و مایر کمتر لذت بخش است ( ۰۵ / < p ) ، و اینکه لذت بخشی تمام گروهها در سراسر دوره تحقیق کاهش یافت ( ۰۵/ p ) . نتایج بدست آمده ، این نظریه را ارائه می کنند که اگرچه پروتکل های HIIT دارای صرفه جویی زمانی می باشند ، آنها برای آموزش ورزش معمولی در جوانان کم تحرک برتر نمی باشند .

مقدمه :
علاقمندی در بهینه سازی میزان انطباق ، حاصل از آموزش فیزیکی است ، در حالی که به حداقل رساندن زمان و تلاش انجام شده برای آموزش ، موضوع قابل توجهی در حیطه جامعه ورزشی می باشد . از جمله مطالعات کلاسیک مدت آموزش برای عملکرد ورزشی ( Astrand و همکاران ، ۱۹۶۰ ؛ Muller ، ۱۹۵۳ ) بدنه اساسی شواهد در ارتباط با آثار و عوارض تفاوتهای در تکرار ، شدت ، زمان و تجویز می باشد ( Pescatello و همکاران ، ۲۰۱۴ ) . این شواهد بعداً در توصیه های بهداشت عمومی گسترده بیان می شود که بزرگسالان سالم می بایستی ۳۰ دقیقه ورزش با شدت معتدل را در اکثر روزهای هفته و اگر چه نه همه روزهای هفته داشته باشند ( Haskell و همکاران ، ۲۰۰۷ ) ، و اینکه افراد علاقمند به افزایش پیامدها ( شامل عملکرد رقابتی ) می بایستی به طور منظم حجم بالای از آموزش و و آموزش با شدت بالاتری را بگذرانند ( Billat ، ۲۰۰۱ ؛ Selier و همکاران ، ۲۰۱۳ ) . طراحی تحقیقات فعال ادامه یافت تا تعیین کند که چه تغییرات خاصی از HIIT ممکن است انطباق های با آموزش ورزش را بیشتر بهینه سازد . نوشتجات ، بویژه با اشاره به برنامه تمرین تناوبی با شدت بالا ( HIIT ) ، اخیراً مورد بررسی قرار گرفته اند ( Buchiet و Laursen ، a2013 ؛ b2013 ؛ Kessler و همکاران ، ۲۰۱۲ ؛ Weston و همکاران ، ۲۰۱۴ ) .