مقدمه
ام اس، بیماری مزمن سیستم اعصاب مرکزی است،که توسط سیستم ایمنی ایجاد می گردد و به طور ویژه در سنین اولیه جوانی شروع شده و منجر به ناتوانی طولانی مدت می گردد. خطر افسردگی عمیق در بیماران مبتلا به ام اس در طول دوره زندگی بالای ۵۰% درصد می باشد ، در مقایسه با جمعیت عمومی که شیوع در آنها ۱۰ %تا ۱۵% می باشد. علاوه بر این، افسردگی در چندین حیطه اثر منفی بر بیماران مبتلا به ام اس دارد. این موضوع به خوبی تصدیق شده است که افسردگی یکی از مهمترین تعیین کننده های کیفیت زندگی
(QOL)در بیماران مبتلا به ام اس می باشد و به خودی خود و به طور خاص زمانی که با اضطراب همراه می گردد، می تواند خطر خودکشی را در این بیماران افزایش دهد. نهایتا افسردگی اغلب به ارتباطات آسیب می زند و تبعیت از درمان های تعدیل کننده بیماری را کاهش می دهد. یافته های کلیه این مطالعات،اهمیت تشخیص اختلالات خلقی در بیماران مبتلا به ام اس و نیز نیاز برای غربالگری و درمان موثر این اختلالات را مورد تاکید قرار داده اند. با این حال علی رغم فراوانی نسبتا بالای آن، اثر عمده آن بر QOL و مراقبت کلی برای بیماران مبتلا به ام اس، افسردگی و اضطراب در درصد عمده ای از این بیماران درمان نشده و تشخیص داده نشده باقی مانده است. این یافته ها نتیجه افزایش تعداد بیماران ویزیت شده و شلوغ بودن کار در نورولوژی و اختصاص زمان کم به بیماران می باشد. بنا بر این احتمال زیادی وجود دارد که در آن موقعیت ها نشانه های افسردگی و اضطراب مورد غفلت واقع گردد.