مقاله انگلیسی رایگان در مورد عدم ارتباط بین درمان با پالس استروئید و تراکم مواد معدنی استخوان

مقاله سال ۲۰۱۶

بیماران مولتیپل اسکلروزیس (MS) با کاهش تراکم مواد معدنی استخوان (BMD) مواجه هستند. هدف از این مطالعه تعیین فاکتورهای تاثیر گذار بر BMD در بیماران مبتلا به ام اس می باشد. ما ۱۵۵ بیمار مبتلا به ام اس و ۹۰ نفر به عنوان گروه کنترل که از نظر سن و جنس همسان شده بودند را وارد مطالعه کردیم. بیماران مبتلا به ام اس به طور معنی داری در مقایسه با گروه کنترل نمرات T(T-scores) و نمرات Z (Z-scores) پایینتری را در گردن استخوان فمور و تروکانتر نشان دادند. ۹۴ بیمار (۶۱%) کاهش توده استخوانی هم در ستون مهره ها و هم در گردن فمور داشتند؛ از اینها، ۶۴ نفر(۴۱٫۳%) استئوپنی(کاهش تراکم استخوان) و ۳۰ نفر(۱۹٫۴%) استئوپروز( پوکی استخوان) داشتند. مهمترین فاکتور تاثیر گذار بر BMD، ناتوانی، دوره ام اس، و سیگار کشیدن بود. یک ارتباط منفی بین تراکم معدنی فمور و EDSS و دوره بیماری وجود داشت. هیچ ارتباطی با BMD کمری به دست نیامد. هیچ همبستگی بین BMD در هیچ یک از نواحی آناتومیک و دوز تجمعی کورتیکو استروئید وجود نداشت. BMD به طور معنی داری در بیماران مبتلا به ام اس کمتر از گروه کنترل سالم بود. BMD کاهش یافته در ام اس، به طور عمده با ناتوانی و دوره بیماری همبستگی داشت. دوره های کوتاه استروئید درمانی اثر منفی مشهودی بر BMD در ستون مهره ها و گردن استخوان فمور در بیماران مبتلا به ام اس نداشت.

مقدمه
مولتیپل اسکلروزیس(ام اس) ، یک بیماری پیشرونده ازبین رفتن میلین اعصاب سیستم مرکزی، مهمترین عامل ناتوانی در بالغین جوان می باشد. چندین مطالعه قبلی، اما نه تمام آنها، کاهش تراکم مواد معدنی استخوان (BMD) را در بیماران مبتلا به ام اس نشان دادند که بیانگر آن بود که بیماران مبتلا به ام اس در معرض خطر بالاتری برای پوکی استخوان هستند. مکانسیم دقیق و علل کاهش (BMD) در بیماران ام اس هنوز نامشخص است. خود بیماری ام اس ایجاد مشکلاتی در بینایی، تعادل، تطابق، و عملکرد حرکتی می کند که تمام آنها خطر کاهش تراکم استخوان و پوکی استخوان و شکستگی را افزایش می دهند. فاکتورهای ژنتیکی، استفاده از کورتیکواستروئیدها، وجود سیتوکین های مختلف در بیماری زایی ام اس دخیل هستند و کمبود ویتامین D و کلسیم هم به عنوان مکانیسم های بیماری زای احتمالی که منجر به پوکی استخوان ثانویه در بیماران مبتلا به ام اس می گردند در نظر گرفته شده اند. نشان داده شده است که استفاده مزمن از گلوکوکورتیکواستروئیدها منجر به افزایس بازجذب استخوان و کاهش تشکیل استخوان می گردد و یک عامل خطر برای استئو پروز می باشد. متیل پردنیزولون با دوز بالا استاندارد طلایی برای مدیریت دارویی عود ام اس می باشد. با این حال اثر پالس متیل پردنیزولون با دوز بالا بر BMD در ام اس هنوز قابل بحث و جدال آمیز می باشد. در اینجا نگرانی هایی در مورد اثرات آسیب زننده ممکن پالس استروئید بر تشکیل استخوان در بیماران مبتلا به ام اس وجود دارد. فهمیدن نقش پالس استروئید بر وضعیت استخوان، در برنامه ریزی مدیریت مطلوب عود در ام اس کمک خواهد کرد.