مقاله انگلیسی رایگان در مورد تاثیر ایندومتروز بر نتیجه فناوری تولید مثل کمکی

مقاله سال ۲۰۱۷

Endometriosis affects between 0.5 and 10% of women in reproductive age [1–۳] and approximately 25–۴۰% of women diagnosed with infertility [1]. Endometriosis is defined as the presence of endometrial tissue outside the uterine cavity [4]. This ectopic tissue induces a chronic inflammatory reaction that may lead to extensive fibrosis and adhesion formation. Clinically, endometriosis is classified as peritoneal, ovarian, and deep-infiltrating, although they often coexist [5].

Depending on the location of the endometriotic implant and the severity of the disease, several mechanisms have been postulated to explain the reduced fecundity observed in women affected by this condition. To date, the evidence suggests that endometriosis has deleterious effects on ovarian function [6, 7], tubal function [8], and may also affect endometrial receptivity [9]. Abnormal folliculogenesis and oocyte maturation [6, 7], increased radical oxidative stress [10, 11], as well as imbalances in the levels of cytokines, interleukins and various growth factors have been described as potential contributors to impaired fertility [11, 12].

There is a serious controversy as to whether endometriosis per se, can affect the reproductive outcomes of women undergoing assisted reproductive technologies (ART). Several authors have found that endometriosis have a negative impact [13–۱۵], while others have not found such association [16–۲۰]. The aim of this study is to compare, in a large cohort of women undergoing ART, the reproductive outcome of women with endometriosis with that of women without endometriosis.

ایندومتروز از طریق مکانیسم های مختلفی، باروری رامختل می سازد. با این حال، مطالعاتی که نتایج تولیدمثل زنانی که متحمل تکنولوژیهای تولید مثل کمکی یا کمک باروری می شوند، را موردارزیابی قرار می دهند، نتایج بحث برانگیزی نشان می دهند. هدف این مطالعه، سنجش اختلال در نتیجه تولید مثل در میان زنان مبتلا به ناباروری ناشی از ایندومتروز می باشد که تحت عمل IVF قرار می گیرند.
نتایج: کلاً ۴۱۶٫ ۲۲ زن شرکت کردند ( ۵۸۳٫ ۳ نفر درگروه ایندومتروز و ۸۳۳٫ ۱۸ نفردر گروه کنترل). میانگین سنی بیماران در گروه ایندومتروز و گروه کنترل به ترتیب ۸۶٫ ۳۴ ( ۴۷٫ ۳) و ۶۱٫ ۳۴ ( ۹۱٫ ۳) بود، p=0.000. تعداد متوسط اووسیت های بازیابی شده ۸۹٫ ۸ ( ۲۳٫ ۶) و ۸۶٫ ۹ ( ۰۲٫ ۷) بود، p=0.000. از نظر تولد زنده ( نسبت شانس و بخت (OR) 032. 1، p=0.556)، بارداری بالینی (OR 1.044، p=0.428) و نرخ یا میزان سقط جنین (OR 1.049,p=0.623) هیچ گونه اختلافات معناداری مشاهده نگردید. تعداد اووسیت های بازیابی شده در زنان مبتلا به ایندومتروز بسیار پائین تر بود ( نسبت ریسک شیوع (IRR) 0.917، ۹۵% CI 0.895-0.940)،در حالیکه تعداد اووسیت های بارور شده هنگام تعدیل تعداد اووسیت های بازیابی شده، در میان دو گروه تفاوتی نداشت (IRR 1.003,p=0.794). یک تحلیل طبقه بندی شده بر حسب سن انجام شد و در نتایج تولید مثل بین گروههای زنان زیر ۳۵ سال و ۳۵ تا ۴۰ سال، هیچ گونه اختلافاتی مشاهده نگردید.
نتیجه گیری: نتایج تولید مثل میان زنانی که تحت IVF قرار می گیرند و دارای ناباروری ناشی از ایندومتروز هستند، با زنان سالم تفاوت معناداری نداشت. هرچند زنان مبتلا به ایندومتروز اووسیت های کمتری تولید می کنند، اما نرخ بارورسازی مختل نشده و احتمال دستیابی به تولد زنده نیز متاثر واقع نمی شود.