مقاله انگلیسی رایگان در مورد روش جایگذاری شبکه ای مبتنی بر GIS در برابر رویکرد مدلسازی ( الزویر )

حوزه مطالعاتی فعلی، در منطقه متا رابی ناحیه شوآی غربی در ایالت منطقه ای ارومیای اتیوپی واقع شده است. هدف اصلی مطالعه ی فعلی، ارزیابی ناحیه بندی خطر زمین لغزه (LHZ) با استفاده از رویکردهای “جایگذاری شبکه” و “مدلسازی GIS ” بود. از این گذشته، سعی شد اثر بخشی دو روش، شناخته شود. متدولوژی دنبال شده مبتنی بر تحلیل زمین لغزه های گذشته در ناحیه بود. برای مطالعه کنونی شش عامل سببی بویژه مواد شیب، شیب، جهت شیب، زاویه فراز، کاربری زمین و پوشش زمین و آثار سطحی آب های زیر زمینی، مد نظر قرار گرفتند. بعدها، شاخص آمادگی زمین لغزه (LSI) بر مبنای تاثیر نسبی عوامل سببی بر زمین لغزه ها، محاسبه شد. برای روش “جایگذاری شبکه ای”، یک شبکه ی دارای سلولهای m10 در m 10 روی ناحیه ی مورد مطالعه جایگذاری شد و بعد برای ترسیم دسته های فرعی هر عامل سببی، مورد پردازش زمین شناسی قرار گرفت. ارزشهای LSI به هر عامل سببی فرعی در هر خانه شبکه اختصاص داده شد و یک “شاخص آمادگی خطر زمین لغزه ی کلی” برای تولید نقشه LHZ محاسبه شد. برای مدلسازی GIS، عوامل سببی یکسان و ارزشهای LSI مشابه بکار رفت. در مورد نقشه  LHZ تهیه شده توسط روش “جایگذاری شبکه ای” در مورد 82% از زمین لغزه های گذشته، بین نواحی “بسیار پر خطر” یا نواحی ” با خطر بالا” قرار میگیرند در حالیکه مورد “مدلسازی GIS” در مورد 95% زمین لغزع ها در نواحی “بسیار پر خطر” یا “با خطر بالا” واقع میشود. نهایتا، این ارزیابی نشان داد “مدلسازی GIS” نقشه ی LHZ بهتری را ایجاد نمود. از این گذشته، روش “جایگذاری شبکه” در مقایسه با مدلسازی GIS کسل کننده تر و زمان برتر است.