دارایی های ثابت دارایی هایی محسوس هستند که توسط یک شغل یا تجارت بمنظور ایجاد درآمد مورد استفاده قرار میگیرند. درستی حسابداری عمدتا به ارائه ای مناسب رجوع دارد و بنابراین این مساله به اندازه گیری یا ارزش گذاری عنصری که در اظهارات مالی موجود شناخته شده نیز ارجاع داده میشود. استهلاک، فرایند تخصیص هزینه ها به یک دارایی در کل طول عمر آن دارایی بحساب میاید. این تخصیص بگونه ای انجام میشود که هزینه دارایی ( هزینه استهلاک) به دوره های مالی در طول عمر اقتصادی دارایی اعمال میشود و ارزش خالص دارایی های ثابت را کاهش میدهد. بکارگیری شیوه های گوناگون محاسبه استهلاک و ارزش گذاری در میان شرکت ها یا کشورها، اظهارات مالی را غیرقابل قیاس با یکدیگر میسازد. هدف تحقیقاتی این مقاله، ارائه شیوه های استهلاک در مقایسه با شیوه هزینه یابی چرخه عمر (LCC) میباشد. هر دو نوع از روش های ذکرشده در موارد زیر کاربرد دارند:

۱ . یک دارایی تجاری خاص ( مانند ساختمان اداری) بعنوان بخشی از پرتفوی دارایی های ثابت یک توسعه دهنده واقعی دارایی

۲ . یک کشتی، بعنوان دارایی ثابت یک شرکت کشتی رانی

این مباحث بمنظور بررسی رابطه بین این شیوه ها زمانیکه برای ارزش گذاری دارایی های ثابت بکار میروند و اینکه چگونه این شیوه ها در ارتباط هستند مطرح میشوند. بدنبال روش ذکر شده در بالا، هدف ما یافتن جواب هایی برای سوالات زیر است:

۱ . کدام شیوه استهلاک بعنوان شیوه حسابداری برای دارایی های ثابت مناسب تر است؟

۲ . در کدام روش شیوه LCC در ارتباط با شیوه های استهلاک و علاوه بر آن بطور گسترده تری با شیوه های حسابداری قرار دارد؟