مقاله انگلیسی رایگان در مورد پذیرش دیدگاه بینایی فضایی فرد دیگر

 

مشخصات مقاله
عنوان مقاله  When Do Humans Spontaneously Adopt Another’s Visuospatial Perspective?
ترجمه عنوان مقاله  چه زمانی انسان ها به خودی خود دیدگاه بینایی – فضایی یک فرد دیگر را می پذیرند؟
فرمت مقاله  PDF
نوع مقاله  ISI
سال انتشار  مقاله سال 2015
تعداد صفحات مقاله  12 صفحه
رشته های مرتبط  روانشناسی
گرایش های مرتبط  روانشناسی شناخت
مجله  مجله روانشناسی تجربی: ادراک و عملکرد انسان

Journal of Experimental Psychology: Human Perception and Performance

دانشگاه  گروه علوم شناختی، دانشگاه مرکزی اروپایی، بوداپست، مجارستان
کلمات کلیدی  دیدگاه گیری، سازگاری فضایی، نمایش کارکرد مشترک
کد محصول  8323
نشریه  APA
وضعیت ترجمه مقاله  ترجمه آماده این مقاله موجود نمیباشد. میتوانید از طریق دکمه پایین سفارش دهید.
دانلود رایگان مقاله دانلود رایگان مقاله انگلیسی
خرید ترجمه این مقاله خرید ترجمه این مقاله

 

بخشی از متن مقاله:
دیدگاه گیری یک عنصر کلیدی از تعاملات اجتماعی است. با این حال، جنجال هایی مداوم در مورد این وجود دارد که آیا، چه زمانی و چگونه نمونه های خود به خودی دیدگاه گیری بینایی-فضایی رخ می دهند. هدف این مطالعه بررسی فاکتورهای زیرساختی و همچنین شرایط مرزی بود که پذیرش خود به خودی دیدگاه بینایی-فضایی یک فرد دیگر (VSP) را در طول تعاملات اجتماعی مشخص می کند. ما از یک پارادایم جدید استفاده کردیم، در آن یک شرکت کننده و یک همکار یک کار محرک-پاسخ (SR) سازگار ساده را ایجاد کردند که در زاویه 90 درجه برای یکدیگر قرار داشتند. در این مجموعه، شرکت کنندگان تأثیر سازگاری فضایی نشان می دهند، فقط اگر آنها VSP همکاران را بپذیرند. در مجموعه هایی شامل 5 آزمایش، دریافتیم که شرکت کنندگان به طور قابل اعتمادی VSP همکاران را پذیرفتند، تا زمانی که به عنوان یک عامل اجرایی عمدی درک شود. بنابراین نتایج ما نشان می-دهد که انسان ها می توانند به طور خود به خودی VSP متفاوت از عامل دیگر را بپذیرند و اتصالی محکم میان دیدگاه گیری و انجام با هم اقدامات وجود دارد. نتایج نشان می دهند که VSP گیری خود به خودی می تواند به طوری مؤثر فرایندهای همترازی فضایی تعاملات دینامیک در محیط های چندگانه را تسهیل و تسریع بخشد.

دیدگاه گیری بینایی-فضایی در وظایف ارتباطی و مطالعات مربوط به پژوهش حافظه
چندین پژوهش بررسی کرده اند که چگونه اطلاعات فضایی را در حضور فردی دیگر بازیابی می کنیم (پالاتی، میشل، ملو، گرینور و آورامیدس، 2013؛ شوبر، 1995؛ شلتون و مک نامارا، 2004؛ سولاند، اردمن و کلی، 2014). در اکثر این مطالعات، هر دو شرکت کننده با هم کار کردند که یکی از این شرکت کنندگان (مدیر) برای توصیف طرح اشیاء برای دیگر شرکت کنندگان آموزش دیده بود (مطابقت دهنده)، که برای ایجاد مجدد این طرح از یک دیدگاه تلاش کرده که این دیدگاه از دیدگاه مدیر تغییر کرده بود. به طور کلی، همان طور که مطابقت دهنده به طرح اصلی دسترسی بینایی نداشت (همانطور که مدیر و مطابقت دهنده هر دو انفصالی بینایی از هم جدا شدند) وی توانست به دستورالعمل های ارائه شده توسط مدیر تکیه کند.
پس از بازسازی طرح، مطابقت دهنده و مدیر، هر دو، به صورت جداگانه وظیفۀ حافظه را کامل کردند، که قاب ارجاعی خاصی را آشکار که از آن برای نشان داده طرح شیء استفاده کردند. درحالی که این تا حدودی ناامیدکننده است که مطابقت دهندگان همیشه با استفاده از چهارچوب ارجاعی خود مدار طرح را نشان می¬دهند (با توجه با اینکه این تنها دیدگاهی بود که مطابقت دهنده تجربه کرده بود)، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد مدیران نیز دیدگاه مطابقت دهنده را نشان می دهند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا